Kto raz zrobi zupę pomidorową na świeżych pomidorach, ten już przepadł. 😉 Innej jeść nie będzie chciał. Zupa jest delikatniejsza w smaku, niż ta z pasty pomidorowej czy koncentratu. Nie potrzebuje żadnego zabielania. Doskonale smakuje zarówno z ryżem, jak i makaronem ryżowym. Przed podaniem wlewam do niej odrobinę oliwy z oliwek, posypuję zmiażdżonymi nasionami konopi lub klasycznie natką pietruszki. Można też dolać białego wina, jak to zalecają niektóre przedwojenne receptury. Zachęcam do ugotowania jej, bo smaczna.

Składniki (ok 4 porcji):

Ok. 2 kg dojrzałych pomidorów

2 średnie marchewki

2 duże cebule

1/2 korzenia selera

1 łodyga selera naciowego – opcjonalnie

1 pietruszka

2 liście laurowe

3 ziarna ziela angielskiego

3 gałązki świeżej bazylii – zamiennie suszona 1/2 łyżeczki

2 łyżki masła klarowanego lub innego preferowanego tłuszczu

Sól, pieprz do smaku

1.Wszystkie warzywa (prócz pomidorów), ziela angielskie, liście laurowe umieszczamy w garnku, zalewamy ok. 2 l zimnej wody. Gotujemy wywar do miękkości warzyw.

2. Pomidory sparzamy wrzątkiem, obieramy ze skórki. Kroimy na mniejsze kawałki, przesmażamy na maśle do miękkości. Blendujemy. Przecieramy przez sitko, aby pozbyć się nasionek. Zamiast klasycznego przecierania łyżką energicznie uderzajmy sitkiem o garnek, to samo się przetrze.

3. Do zblendowanych pomidorów dokładamy warzywa z wywaru, ok. połowę wywaru, gałązki bazylii blendujemy na krem.

4. Krem warzywny wlewamy ponownie do garnka z pozostałą częścią wywaru. Jeśli zupa jest za gęsta dolewamy wody. Zagotowujemy. Doprawiamy do smaku solą i pieprzem.

5. Jeżeli podajemy z ryżem, to ugotujmy go wcześniej. Jeżeli z makaronem ryżowym typu azjatyckiego, to podzielmy go na mniejsze części, wrzućmy do wyłączonej przed chwilą zupy, poczekajmy kilka minut, aż zmięknienie (1/3 opakowania makaronu wystarczy).