Bezglutenowe, bezjajeczne wypieki stanowią dla mnie wyzwanie, a raczej stanowiły, bo nieskromnie napiszę, że coraz lepiej się w nich czuję. Rozumiem je bardziej, wiem ( co z grubsza 😉 ), co z czym i jak mieszać, by było dobrze, a może słuszniej jest napisać, że wiem, czego z czym nie mieszać. 😀 Praktyka w zdobyciu tej wiedzy jest, jak zresztą ze wszystkim, kluczowa. Przede wszystkim należy poznać właściwości poszczególnych składników np. mąk.

 

Czego nie lubię.

 

W bezglutenowych i bezcukrowych wypiekach (cukier rafinowany) nie lubię używać „gluta” z siemienia lnianego i go nie używam. Niezwykle mocno obciąża składniki, może i je sklei, ale przecież nie tylko o to chodzi. Jedzenie ma być smaczne, o odpowiedniej teksturze i wyglądzie. Jak ja nie lubię jeść za karę! Podobnie w tego typu wypiekach nie sprawdza mi się aquafaba (woda z ciecierzycy), która lubi biały cukier, a np. z ksylitolem jej nie do końca po drodze. Jest niezwykle zawodna – przynajmniej u mnie – a tego nie znoszę. Albo coś wychodzi za każdym razem albo nie i z tym się żegnam. Frustruje mnie taka gastronomiczna loteria. Szybko i skutecznie odechciałoby mi się gotowania. To tak co z grubsza sobie pomarudziłam, a teraz, dla odmiany, napisze coś pozytywnego.

 

Co lubię.

 

W wytrawnym gotowaniu lubię używać mąki z ciecierzycy, która ma mocne właściwości klejące. Podobnie ma się z nasionami babki płesznik. Dobrze mi się z nimi gotuje, ale bez ich „glutowania”. Piękną sprawą jest łuska z babki jajowatej. Nie robi własnie tego niechcianego przeze mnie „gluta”, nie obciąża, za to idealnie, mocno wiąże składniki. W bezjajecznej kuchni powinna być zawsze na stanie! Rozwiąże wiele problemów! Na sam koniec zostawiłam moje „dyniowe jajo„. Wiedziałam, że puree z dyni skleja, że może zastępować jajko. Jednak w trakcie jego samodzielnego dodawanie nie widziało mi się już tak bardzo. Puree nie łączyło się ze składnikami tak, jak bym tego oczekiwała. Przez to ciasto nie miało sprężystości, było zwyczajnie za mocno obciążone, za słabo zintegrowane, a ja chciałam, żeby mąki nią nasiąkły. Opracowałam więc prosty patent, który sprawdził się idealnie. Ugotowaną na parze dynię przed użyciem dokładnie blenduję z mlekiem kokosowym (dla tych, którzy nie mogą kokosa sojowym), a dla pewności przecieram jeszcze przez rzadkie sitko. W ten sposób powstaje coś, co wyglądem przypomina rozbełtane jajko. „Dyniowe jajo” świetnie łączy się z pozostałymi składnikami, fantastycznie skleja, nadając przy tym lekką słodycz i ładny kolor często bladziuchnym bezglutenowym i bezjajecznym wypiekom.

 

Oczywiście powyższe zamienniki warto dostosować do używanych składników. Uniwersalność w tym temacie dla mnie nie istnieje. 😉 Np. cudowna mąka z ciecierzycy potrafi zepsuć swym smakiem nie jeden wypiek, a w innych będzie smakowała przepysznie. Wiedzy tej nie da się zdobyć inaczej, niż gotując, czasem popełniając przy tym błędy ale i wyciągając z nich wnioski. 😀 Dobrze nauczyć się zauważać, dlaczego coś mogło pójść nie tak i dlaczego ciasto wylądowało w koszu. 😀 Ostatnio miałam tak z plackiem, do którego dodałam za dużo mąki z ryżu kleistego. Zakalec wyszedł jak malowany. 😀 Już wiem, że poniosło mnie z ilością tej mąki… No i trzeba nauczyć się czasem odpuszczać. Są takie receptury, przy których nie wiem, jak byśmy się starali, bez jajek nie wyjdą. Dużo lepiej skupić się na tym, co można. 🙂

 

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Cię tym przydługim wstępem.

 

W końcu przechodzę do gwiazdy dzisiejszego wpisu. Do pysznego i sprężystego ciasta drożdżowego bez jajek. Znamy się ze sobą krótko, ale już je uwielbiam. 😀 Cudowne, mięciuchne… myślę, że zadowoli niejedną osobę. Przynajmniej mam taką nadzieję. Ciasto nie jest w produkcji wymagające, więc bez obaw możesz brać się za jego upieczenie. Pamiętaj tylko, by używać składników o temperaturze pokojowej – drożdże lubią ciepło. Zwykłam mawiać, że jak mi coś wychodzi, to każdemu wyjdzie. W pszennych wypiekach byłam niedoścignionym mistrzem wyrzuconych do kosza ciast. W czymś zawsze trzeba być dobrym, a jak już coś robić, to zawodowo. 😀
Do tej pory moja mama dziwi się, że mam bloga z przepisami na ciasta. 😀 Co jakiś czas dyskretnie podpytuje, czy aby na pewno to upiekłam. Z koleżankami, które pamiętają mnie z pszennej przeszłości, mam podobnie. 😀 Nieustające zdziwienie. 😀

 

 

Składniki (u mnie dwie foremki po 8,5 x 15,5 cm):

 

Zaczyn:

 

100 ml ciepłej wody

 

10 g drożdży piekarskich – świeżych

 

1 łyżeczka cukru białego lub brązowego – dla pożywki drożdżom

 

Dyniowe jajo:

 

70 g dyni piżmowej – ugotowanej na parze

 

100 ml mleka kokosowego tłustego – u mnie marki Real Thai

 

Kruszonka:

 

1 łyżka skrobi ziemniaczanej

 

1 łyżka mąki kukurydzianej

 

1 łyżka pudru ksylitolowego

 

ok. 3/4 łyżki masła klarowanego

 

Pozostałe składniki:

 

80 g mąki z sorgo

 

50 g mąki ziemniaczanej

 

50 g skrobi ryżowej

 

40 g ksylitolu

 

20 g masła klarowanego – rozpuszczonego

 

1 łyżka łuski babki jajowatej

 

1 jabłko – jeżeli chcesz z nim ciasto – pokrojone w plastry

 

szczypta soli

 

 

Wykonanie:

 

1. Składniki zaczynu dokładnie wymieszać – używam do tego pałeczek do azjatyckiego jedzenia. Drożdże nie lubią metalu. Odstawić na ok. 10 minut.
2. Gorącą dynie zblendować z mlekiem kokosowym na gładką masę.
3. Mąki przesiać do miski, dodać ksylitol, łuskę, wymieszać. Przez sitko przelać dyniowe jajko, dodać rozpuszczone masło klarowane, drożdże, dokładnie wymieszać z mąkami. Dołożyć szczyptę soli. Mieszać drewniana łyżką przez ok 10 minut, by dobrze napowietrzyć ciasto i połączyć dynię.
4. Składniki kruszonki połączyć dłonią.
5. Ciasto wyłożyć do nasmarowanych tłuszczem i wyłożonych papierem do pieczenia foremek. Poutykać w nie cząstki jabłka. Posypać kruszonką. Odstawić w ciepłe miejsce do wyrośnięcia na ok. 30 minut.
6. Piec w rozgrzanym piekarniku w 200 stopniach przez ok. 10 minut, a następnie przez ok. 30 w 180 stopniach. Po upieczeniu wystudzić na kratce, by dać ciastu odparować.

 

Filmik z Facebooka, na którym pokazuję elastyczność ciasta.